Tot 2006 werkte ik als psycholoog in de Arbozorg. Daar had ik voornamelijk te maken met werknemers, dus mensen tussen de 20 en pak weg 62 jaar oud. Maar in juli van dat jaar verzette ik mijn bakens; ik ging werken bij een GGZ op een afdeling voor ouderen. En dat bleek een totaal andere tak van sport te zijn.
De oudere medemens (ik ben er inmiddels zelf een 😉 ) leek ook toen in veel – zo niet alle – opzichten op het jongere exemplaar, maar als hij nóg ouder wordt, gaat hij op een aantal punten toch helaas wat afwijken. Hij reageert trager en komt langzamer to the point. En daarbij zijn de problemen meestal ingewikkeld(er) en soms zelfs verwarrend.
Veel cliënten van onze ouderenpoli zagen in die jaren erg op tegen gesprekken met een psycholoog. Want als je destijds rond je tachtigste voor het eerst naar een GGZ-poli kwam, dan had je heel wat meegemaakt. Mensen boven de zeventig waren toentertijd sowieso niet gewend om het hart op de tong te hebben. Integendeel; zij hadden hun hele leven flink moeten zijn en hielden hun zorgen dan ook zoveel mogelijk voor zich.
Bovendien waren veel ouderen, net als trouwens veel volwassenen toen, bang om gek verklaard te worden als ze met een psycholoog moesten praten. Sommigen dachten zelfs dat ik zo door hen heen kon kijken. Gelukkig viel het bijna altijd erg mee; eigenlijk was ook ik toch wel een beetje een gewoon mens en niet eens zo piepjong meer. En dan vonden ze het heerlijk om eindelijk eens uitgebreid hun verhaal te kunnen doen.
In 2006 stond de ouderenpsychiatrie nog in de kinderschoenen. Er werd al wel veel onderzoek gedaan, maar therapieën, richtlijnen, protocollen en medicatie waren nog toegesneden op volwassenen tot een jaar of 60. We moesten dus nog veel zelf uitvinden. Met man en macht werd dan ook gewerkt aan het dichten van de kenniskloven. En dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want tegenwoordig is er een levendige uitwisseling van kennis en kunde, getuige alle informatie bij het Nederlands Centrum voor Ouderen Psychiatrie. De kinderschoenen zijn, om met de Amerikanen te spreken; sensible shoes (verstandige stappers) geworden.
De grote vraag is of dit allemaal voldoende is voor de toekomst, omdat we als behandelaars steeds afhankelijker worden van de zorgverzekeraars, die wederom ieder jaar goedkopere zorg inkopen. Maar dat is een ander verhaal.
bron: picjumbo.com (Credits: Victor Hanacek)
Geef een antwoord