Lou van Hoe Vrouwen Denken (lees die site!), schreef er laatst al over: the Freedom Bra™, een strapless beha zonder bandje op je rug, in de vorm van een rondje met konijnenoren. Lou verwonderde zich over de beha en zijn (of is het ‘haar’?) vorm en merkte – heel verstandig op – dat zij, met haar cup D, er niet over piekerde om ze te kopen. Maar ik ben kennelijk wat naïever, dus ik had ze al aangeschaft, die ge-wel-di-ge borstenvangers, nog voordat ik haar stukje had gelezen. Tenslotte ben ik zevenenzestig en hangen mijn cup D’tjes niet meer zoals ze hingen toen ik 18 was (toen had ik overigens een B’tje, dus dat kan sowieso niet), en al helemáál niet meer zoals ik graag wil dat ze hangen.
Mijn eigen beha’s lijken tegenwoordig op die van mijn oma, wat ook al niet kan kloppen, want mijn oma hees zich nog in zo’n stijf, roze korset met baleinen rondom en kousenophouders onderaan. En als ik het me goed herinner, had ze daar alleen een hemd – en geen beha – onder en steunden haar hangertjes op de rand van dat korset, maar dat weet ik niet helemaal zeker meer. Wel weet ik nog dat ook mijn moeder tobde met haar beha’s toen ze ouder werd. Op het laatst droeg ze alleen nog maar van die lekkere katoenen exemplaren zonder beugel. Wilde ik ook wel, maar mijn voorgevel plat dan helemaal af, terwijl ik met een beugelbeha nog een beetje redelijke boezem heb.
bron: pixabay.com
Enfin, je tobt wat af met het ouder worden, dus een manier om een beha aan te hebben zónder beugel, maar mét een liftend effect, en ook nog eens strapless, zodat ik niet steeds aan die bandjes hoef te hijsen, dat leek me wel wat. Vandaar die overhaaste aanschaf van de konijnenplakkers, zonder dat ik er eerst eens goed over nadacht. Ik bestelde ze meteen in twee kleuren, want ze kostten nog geen 3 dollar per stel, dus wat kon mij gebeuren. Bovendien was ik zo enthousiast door wat er beloofd werd, dat ik dacht dat het wel goed zou komen.
Voor het gemak vat ik het steenkolenengels van de Chinese verkopers even samen:
bron: eigen illustratie (LB)
De invisable rabbit bra is zacht, comfortabel en ademend: in het midden van de pasteien [het staat er echt: pasties!] – het hartvormige deel – zit een rondje, een tepelbedekker zonder lijm, om de tepels gezonder te houden en voor een verbeterde, ademende, werking. De ronde tepelbedekkers bieden bescherming aan uw gevoelige delen en verbeteren het comfort gedurende de hele dag. De hechting is verbeterd door gebruik van medische materialen: een medische kwaliteit biologische gel in de pastei en de gebruikte lijm voorkomt irritatie, roodheid, jeuk of andere bijwerkingen. Ze zijn zacht en comfortabel, zelfs voor de gevoeligste huid, je voelt niets wanneer je ze draagt. De gebruikte lijm geeft super hechting en tweemaal de hijskracht van een conventionele siliconen tepelbedekker en/of zelfklevende beha, dus je hoeft niet bang te zijn dat ze van je borst afvallen. De herbruikbare pasteien duwen de borst omhoog en voorkomen borstverzakking. Ze liften direct en magisch uw borsten en geven je een natuurlijke, charmantere en sexy verschijning. Ze zijn eenvoudig schoon te maken: na elk gebruik kunt u de tepelverbergers gewoon onder warm water wassen met een milde zeep en aan de lucht laten drogen. Zodra ze droog zijn, zijn de zelf hechtende eigenschappen hersteld en kunnen ze opnieuw worden gebruikt.
Ik bedoel maar; wie wil dát nou niet?
Toen ze arriveerden, keken mijn borstjes me bij voorbaat al met een scheef tepeltje pijnlijk aan; ben jij wel helemaal lekker met je plakoortjes? Toch heb ik ze uitgeprobeerd. Papiertje eraf, wat erg moeizaam ging, want het plakkerige spul was, wat je noemt ‘sticky’ en had in het midden een rondje voor de tepel. Nee, niet op de sexy manier; hij (zij?) komt er niet doorheen, want stel je voor dat iemand hem (haar?) zou zien door je T-shirt en je beha heen… Dat zou wat zijn in de preutse tijd waarin wij nu leven. Bovendien zit niemand te wachten op de tepel van een oudere mevrouw. Ja toch? Niet dan?
Maar ik dwaal af. Zorgvuldig manoeuvreerde ik de plakkers over mijn borsten. Tepels in het midden (daar kleefde het evengoed ook), ‘pasteien’ vastgezet en dan de oren van het konijn op mijn borst, boven mijn borsten geduwd. Bleef het zitten? Natuurlijk niet. Ik had het zelf kunnen bedenken: mijn borsten zijn te zwaar om met een beetje plaksel omhoog te blijven hangen. Dus heel langzaam, maar wel constant, lieten de konijnenoren één voor één los en hingen mijn beplakte borsten met bungelende oortjes uiteindelijk toch weer naar beneden. Lekker dan. Maar zo makkelijk als de oren loslieten, zo halsstarrig was de lijm op de ‘pasteien’. Die moest ik er behoedzaam stukje bij beetje afhalen, onder het slaken van diverse, hier niet herhaalbare, kreten, terwijl mijn tepels verwijtend naar boven bleven kijken: we zeiden het toch? Jij bent mesjogge met je konijnenoortjes.
Toen ik ze, héél voorzichtig, helemaal losgetrokken had, zagen mijn borsten er een beetje zielig uit en waren zelfs mijn tepels een tikkie gerimpeld – als mijn eigen 90-jarige zelf, zou ik bijna zeggen – waarna de konijnen zonder pardon bij het restafval belandden. Ik heb niet eens de moeite genomen om ze terug te sturen.
Geef een reactie