Wanneer ik mijn rondje door het bos loop, kom ik altijd langs een hoogzitter die aan het rand van het bos staat. Het uitzicht is adembenemend mooi. En altijd neem ik mij voor daar gewoon eens een dag in te gaan zitten. Maar ja, je kent het hè? Nooit tijd en altijd te druk…
Maar op een dag besluit ik het dan toch te gaan doen. Het is mooi weer en Internet kan mij de pot op. Ik ga offline en ik duik onder. Nou ja, niet echt onder, maar bóven dus.
Hond naar de oppas (het staat zo lullig als ik hem onder de hoogzitter vastbindt), kinderen zijn naar de studie, manlief is in Verweggistan en de overige dieren kunnen wel een dag zonder mij.
Berichtje in de familiegroep-whatsapp en een briefje op de keukentafel. Naast mijn mobiel, want die neem ik NIET mee. In mijn survival-rugtas: een dikke deken, een kussentje (dat hout zit zo hard), een thermoskan vol cafeïne, en een oer-Hollandse lunch: boterhammen met kaas.
Ik ben er klaar voor. Doei!
Bron: eigen foto (MvdV)
Daar zit ik dan, uitkijkend over het bos. Ik vermaak mij uitstekend. Wat een bevrijding!
Nu denken jullie allemaal aan een column met een giga anticlimax: hoe erg ik mijn mobiel mis, hoe ik smacht naar mijn toetsenbord, hoe mijn familie in paniek is, want die begrijpen niets van de achteraf toch wel verwarrende boodschap (“Jongens, ik ben even een dagje vlakbij de wolken”).
Nee hoor, ik vermaak mij prima, word totaal niet gemist en bij thuiskomst blijkt mijn digitale en reële wereld ook geen enkele moeite te hebben gehad met mijn afwezigheid.
Maar ik ben fris en fruitig en loop naar de boekenkast. Pak de ladder en vind helemaal bovenin het boek waar ik almaar aan dacht: Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt van psycholoog Douwe Draaisma. Hij schrijft over het leven en de relativiteit van tijd en snelheid die wij als mensen ervaren.
Een riviertje als metafoor: Als kind ren je langs een riviertje, de stroom vooruit. Als volwassene heb je grote moeite de stroom bij te houden, maar je doet je best. Als oudere ga je in het gras zitten en zie je hoe het riviertje langs stroomt. Zo ook het leven. Ik houd het allemaal niet meer bij. En dus ga ik vanaf nu af en toe een dagje naar de hoogzitter en zie hoe het leven en de tijd gewoon doorgaat.
Heerlijk, ik kan het iedereen aanraden. En een hoogzitter is trouwens helemaal niet nodig. Pak een tuinstoel en ga maar eens bij een sloot zitten, of desnoods langs de snelweg. Het leven roetsjt voorbij en je maakt je er (even) niet meer druk om. Even geen actief deelname. Zo zie je maar: ouder worden heeft ook zijn charme.
Bron: eigen foto (MvdV)
Geef een reactie