Liggend in bed met een po onder je billen geschoven is, wil het maar niet lukken. We “zitten” niet voor niets op een wc, in een liggende houding is dat echt een crime. Er zal een handje moeten worden geholpen, door medicatie of vervelender: een klysma. En dat helpt. Maar het is nou niet bepaald de geur van 4711 die zich dan door de hele ruimte verspreidt en je schaamt je diep.
Een hartpatiënte vertelt (11) – Medicijnen
“Wil je een hapje vanillevla?” vroegen ze me op de Intensive Care, toen ik weer een beetje bij bewustzijn was. Heel lief werd ik even later gevoederd door een IC-verpleegkundige met engelengeduld. Gek dat ik voor die tijd nooit echt stil had gestaan bij die smaak, die geur en die substantie van vanillevla.
Een hartpatiënte vertelt (10) – Pijnmanagement
Hoe definieer je pijn? De zogenaamde pijnschaal die in het ziekenhuis wordt gehanteerd, is de schaal van nul tot tien. De pijn die een hartpatiënt voelt na een operatie gaat toch wel richting de tien. Je voelt je alsof je bent overreden door een goederentrein. En dat drie keer heen en terug.
Geest in de fles
Of je mij nu een wijn voorzet van € 3,95 of van € 395, het verschil proef ik niet. Het spijt me heel erg voor alle wijnkenners die nu vast op hun achterste benen gaan staan, maar ik vind een wijn lekker of niet. Het prijsverschil proef ik niet. Ik lust er wel pap van.
Onze verhalen (27) – Dankjewel
Het doet me pijn om te beseffen dat je er nu niet meer bent, dat ik niet alleen Thijs, maar ook jou ben kwijtgeraakt, al ben je er fysiek nog wel. Ik zal je blijven bezoeken zolang je er nog bent, maar de echte jij zal ik nooit meer zien. Daarom stop ik met je schrijven op deze plek.
Een hartpatiënte vertelt (9) – Hospitaliseren
“Mevrouw, u bent aan het hospitaliseren,” zei een verpleegkundige op een dag tegen mij. Hospitaliseren? Dat zoeken we op: ‘Hospitaliseren = Gewend raken aan de sfeer en de verzorging in een ziekenhuis of instelling, zodat je je daarbuiten niet meer prettig voelt’. En ja, het klopte, althans bijna.
De bridgeclub
Dan denk ik soms, het lijkt verdomme wel een kleuterklas. Gaan ze een beetje kibbelen wie met wie wil. Alsof ze niks beters te doen hebben. Ik mag dan wel 83 zijn maar ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd om me druk over te maken dan met wie ik wel of niet wil spelen.
Een hartpatiënte vertelt (8) – Oorlogstermen
In de medische wereld worden veel oorlogstermen gebruikt. Een strijd winnen impliceert dat een ander de strijd verliest, oftewel niet hard genoeg heeft gevochten. Of de ziekte is de verliezer en jij hebt gewonnen, want je gaat niet dood. Maar degene die wel doodgaat, is dan weer een ander soort verliezer? Gecompliceerd allemaal.
Een nieuwe knie? Mag nie!
Ik belde de huisarts met het verzoek om een verwijsbriefje te schrijven. Helaas werkt dat zo niet (meer). De huisarts wil eerst zelf naar mijn knie kijken. Nu vraag ik me af: waarom?! De orthopeed heeft destijds al heel duidelijk aangegeven dat mijn andere knie óók vernieuwd moet worden. De huisarts kan sowieso niet door mijn knie heen kijken, dus waarom moet ik in vredesnaam langskomen? Omdat hij dan fijn weer een bezoek kan declareren?
Een hartpatiënte vertelt (7) – Intensive Care
Ik vertel over de Titanic en de IC-verpleger knikt vriendelijk. “Dat wordt vaker zo ervaren,” zegt hij en wijst mij op de drains die klotsende geluiden maken en de bedden die automatisch bewegen om doorliggen te voorkomen; de meeste patiënten ervaren dit als deinen op de golven van het water.