Vanaf het moment dat ik mijn ogen open kon doen, na de zware operatie, werd er al tegen mij gepraat over het veranderen van levensstijl en de noodzaak om nú te gaan bewegen. Het is maar goed dat ik door de morfine de woorden niet uit mijn mond kreeg, want ik voelde mij beledigd. Ten eerste bewoog ik mij voorheen al helemaal suf: ik had een zeer actieve levensstijl. En ten tweede kón ik mij niet eens bewegen.
Een hartpatiënte vertelt (16) – Aanpassingen levensstijl
Ik ben het met Oliver Sacks eens dat je als patiënt moet uitkijken dat de ziekte geen narcistische spil van je leven wordt. Er heeft echter wel een diepe ingreep in je leven plaatsgevonden en dat heeft zijn sporen nagelaten. Het is een opgave om hiermee te leren leven en vérder te gaan met je leven zoals voorheen.
Een hartpatiënte vertelt (14) – Medische buddy
“Het is prettig als jouw buddy communiceert met de buitenwereld. Telefoontjes, sms-berichten, whatsapp-groepen etc kosten erg veel inspanning. En hoe optimistisch je ook bent, de buitenwereld zal waarschijnlijk weinig begrijpen van je verhalen als je al überhaupt in staat bent deze te vertellen.”
Een hartpatiënte vertelt (13) – Fysiotherapie aan bed
Als hartpatiënt of patiënt na een zware operatie, na een langdurig ziekenhuisverblijf of na een coma, weet je echter wat ‘Conditie Nul’ is. Conditie Nul is het feit dat je vanaf horizontale, vegetatieve positie langzaamaan moet leren om weer alles zelf te doen.
Een hartpatiënte vertelt (12) – Ongemakken en schaamte
Liggend in bed met een po onder je billen geschoven is, wil het maar niet lukken. We “zitten” niet voor niets op een wc, in een liggende houding is dat echt een crime. Er zal een handje moeten worden geholpen, door medicatie of vervelender: een klysma. En dat helpt. Maar het is nou niet bepaald de geur van 4711 die zich dan door de hele ruimte verspreidt en je schaamt je diep.
Een hartpatiënte vertelt (11) – Medicijnen
“Wil je een hapje vanillevla?” vroegen ze me op de Intensive Care, toen ik weer een beetje bij bewustzijn was. Heel lief werd ik even later gevoederd door een IC-verpleegkundige met engelengeduld. Gek dat ik voor die tijd nooit echt stil had gestaan bij die smaak, die geur en die substantie van vanillevla.
Een hartpatiënte vertelt (10) – Pijnmanagement
Hoe definieer je pijn? De zogenaamde pijnschaal die in het ziekenhuis wordt gehanteerd, is de schaal van nul tot tien. De pijn die een hartpatiënt voelt na een operatie gaat toch wel richting de tien. Je voelt je alsof je bent overreden door een goederentrein. En dat drie keer heen en terug.
Geest in de fles
Of je mij nu een wijn voorzet van € 3,95 of van € 395, het verschil proef ik niet. Het spijt me heel erg voor alle wijnkenners die nu vast op hun achterste benen gaan staan, maar ik vind een wijn lekker of niet. Het prijsverschil proef ik niet. Ik lust er wel pap van.
Onze verhalen (27) – Dankjewel
Het doet me pijn om te beseffen dat je er nu niet meer bent, dat ik niet alleen Thijs, maar ook jou ben kwijtgeraakt, al ben je er fysiek nog wel. Ik zal je blijven bezoeken zolang je er nog bent, maar de echte jij zal ik nooit meer zien. Daarom stop ik met je schrijven op deze plek.
Een hartpatiënte vertelt (9) – Hospitaliseren
“Mevrouw, u bent aan het hospitaliseren,” zei een verpleegkundige op een dag tegen mij. Hospitaliseren? Dat zoeken we op: ‘Hospitaliseren = Gewend raken aan de sfeer en de verzorging in een ziekenhuis of instelling, zodat je je daarbuiten niet meer prettig voelt’. En ja, het klopte, althans bijna.