Op vrijdag 14 december 2018 is mijn roman Onzichtbare Grens verschenen. Ik ben blij!
Gaat dat lezen, gaat dat zien. Ook goed voor de kerst en meer van dien!
‘Oud’ is enkel goed voor kaas (functioneringsgesprek)
Al na drie weken – weken waarin collega’s mij van hot naar haar slepen om kennis te maken met van alles en iedereen – krijg ik mijn eerste functioneringsgesprek. Zo maar uit de blauwe lucht. Ik ben verbijsterd.
Een Nieuwe Knie (5) – Klaar! (epiloog)
De rollator gebruik ik alleen nog voor het vervoeren van mijn vuilniszak en de kranten. Ik fiets een aardig eindje op mijn hometrainer en kan ook best weer een stukje wandelen. En – heel belangrijk – ik mag weer autorijden!
Papraatje (2) – gemalen poppenstront
Zijn koelkast is vrijwel leeg, op een doos eieren, zes kuipjes Bleu Band, een doos gesorteerde Belgische bonbons (voor de werkster) en een fles jonge jenever na. De vriezer bevat een aantal literbakken vanille-ijs. “Eet je wel goed?” informeer ik.
Incontinent
Op de meest onverwachte momenten krijg ik nu een brok in mijn keel en kunnen de tranen zomaar opwellen. Er is op zo’n moment bar weinig voor nodig. Alles wijst er op dat inmiddels ook ik de ‘emotioneel incontinente leeftijd’ heb bereikt.
Papraatje (1) – Drie dooien
“Elke week gaat er hiero wel eentje de pijp uit.”
De rouwkaarten op het prikbord naast de lift houdt hij derhalve nauwlettend in de gaten.
“Ik had een goeie week!” klinkt het opgetogen.
“O ja? Waardoor dan?”
“Drie dooien!”
Kletspraat met Gerda (2) – een oude taart eten
Marie pakte mijn handen vast en zei: “Ik weet wel wat ’t is, hoor. Hij is net zo gek als jij en dat vind jij dan raar. Maar eigenlijk is dat enkel een rare gewaarwording, géén rare man.”
Een nieuwe knie (4) – Revalidatie en martelwerktuigen
De volgende dag komt de fysiotherapeut aan bed en moet ik een paar stappen doen, maar nu val ik ongeveer flauw van de pijn, dus dat gaat niet door. Snel weer mijn bed in. Hij stelt voor om de Kinitec te gebruiken. Een martelwerktuig, naar blijkt.
Vader en Zoon
‘Father and Son’ van Cat Stevens, een van mijn favoriete songs uit de 70er jaren. De song liet me ineens beseffen hoezeer mijn perspectief verandert, naarmate ik ouder word.
Robottoekomst
Mensen zie je allang niet meer. Die zijn druk met van alles en nog wat. Je staart met lege ogen naar buiten. Daar dropt een drone een nieuw paar steunkousen op het balkon. Oh, de leegte van gerobotiseerde zorg…