De overgang. Als jongere oudere kan ik me die nog levendig herinneren. En de vooroordelen erover zijn legio. Zo schijnt een vrouw, als ze eenmaal in de overgang komt, geen seks meer te willen, krijgt ze een droge doos en klotsende oksels. Dat is wel de meest gangbare, stereotype beschrijving van ons ‘overgankelijken’.
’s Nachts zweet ze als een otter. Uit ieder gaatje (behalve dat ene) en iedere porie komen massa’s vocht. Ze voelt zich net Inge de Bruin na de 100 meter vlinder en springt het liefst onder de douche om die gigantische zoutwaterpoelen van zich af te spoelen.
Vanwege het feit dat ze zich suf zweet, opvliegers heeft, superchagrijnig is, last heeft van stemmingswisselingen en nergens zin meer in heeft, heeft ze dus al helemáál geen zin meer in seks en zoekt haar partner zijn heil in sommige gevallen terloops ergens anders. We hebben het nu maar even over mannen, want twee vrouwen samen schijnt in dit opzicht toch echt veel minder een probleem te zijn omdat ze allebei – naar alle waarschijnlijkheid – met hetzelfde issue te kampen en dus ook meer begrip voor elkaar hebben.
Vrouwen komen nu eenmaal in de menopauze en krijgen daarmee indirect de schuld van het feit dat de mannen hierdoor een heftige midlife crisis doormaken. Ze gaan door het chagrijnige gezeik der vrouw acuut meer overwerken, nemen een vriendin, produceren desnoods een tweede leg. Als je geluk hebt, blijft het bij een motor of een Porsche cabrio.
In feite is dus alles wat de man doormaakt in de tijd dat wij “heel even” niet onszelf zijn, ónze schuld. En heel eerlijk gezegd: dat maakt me geen bal uit. Het zal me worst wezen. Ik heb dat hele gedoe al achter me. Ik ben ervaringsdeskundige. En als zodanig kan ik roepen: “Man, wees een man met een vrouw in de overgang.”
Ik was inderdaad moe, soms was ik het ene moment mega sjaggie en had ik een pesthumeur van jewelste. Dan lag ik het liefst de hele dag op de bank. Met een handdoek eronder voor de zweetopvang. Dan keek ik het liefst een dvd met een vriendin en moest ik al helemáál niet denken aan welk gefriemel aan mijn lijf dan ook. Wat ik op mijn hele lichaam aan vocht te veel had, zat in mijn doos nu eenmaal te weinig.
Alles wat vroeger tot de hemel groeide, ging ineens richting de grond of zelfs richting het graf. En nu nog. Dat proces houdt helaas níét op als de menopauze eenmaal achter de rug is. Het is in ieder geval een feit dat de zwaartekracht zijn intrede doet met eenparig versnelde beweging. Daar kan geen push-up ooit tegenop.
Maar… líggen die gebrekkige sekslust, die zweetbuien en die stemmingswisselingen eigenlijk wel enkel en alleen aan de vrouw? Ligt het optreden daarvan het ook niet een beetje aan het exemplaar dat naast haar in bed ligt? Misschien is de passie wel gewoon verdwenen na een jaar of twintig. Misschien krijgen we steeds meer van die opvliegers, juist dóór dat exemplaar. Als in: “Vlieg op, man? Doe ik dat ook.”
Misschien moeten VROUWEN maar eens tijdelijk overstappen op een toy boy. Ergens een lekker ding vandaan plukken, een vent die zorgt dat het vochtpercentage overal op peil blijft. En dan bedoel ik niet onder de oksels. Dus niet slechts een tsunami aan de buitenkant en een Sahara van binnen. Liquide evenwicht door een jongeman die ons weer laat zweven in plaats van dat hij ons opvliegers bezorgt. Want echt, een vrouw in de overgang heeft heus nog wel haar behoeftes. En ík kan het weten.
Photo credit: Adam Cole on VisualHunt.com / CC BY
Geef een reactie