Ik had het laatst, eind maart, al over mijn verjaardag. Maar dit jaar voelde ik mij toch nog nét een beetje extra jarig. Het was namelijk drie jaar geleden dat ik een hartoperatie onderging en enkele hartonderdelen werden vervangen (zie alle ‘hartpatiënte’-blogs – 18 stuks – hier op HoeOuderenDenken). Iedereen die ooit zo’n zware operatie heeft meegemaakt, weet dat je die dag nooit meer zult vergeten.
bron: pixabay.com
Een artikel als dit is wel lastig om te schrijven, want er zullen ook mensen zijn die hartfalen niet overleven en familie in een totale shock achterlaten. Of mensen die een hart-operatie ondergaan en niet levend de operatiekamer uitkomen. Of overlijden na complicaties. Voor de familie, vrienden of kennissen zal die dag ook memorabel zijn, maar met een totaal ander gevoel…
Ik, en hopelijk velen met mij, heb het in ieder geval overleefd en de rest van mijn leven zal er altijd een ‘voor de operatie’ en ‘na de operatie’ zijn. Zelfs bij heel gewone vragen over heel gewone dagen.
“Weet jij nog wanneer we de auto kochten?” vraagt mijn man op een doodnormale dag.
Mijn hersens beginnen te werken: was dat vóór of na de operatie? Dat was vlak erna, want ik weet nog dat ik almaar naar de trombosedienst moest rijden en moeite had met parkeren. Het was dus 5 maanden nadat de trombosedienst niet meer aan huis kwam en ik wel weer op pad kon.
“Jazeker, dat was in augustus 2016”, antwoord ik prompt.
“Jeetje, dat jij dat nog weet, ik wist het echt niet meer”, antwoord mijn man. Dat soort dingen dus.
De hartoperatie en het verblijf in het ziekenhuis hebben zo’n diepe indruk gemaakt dat het de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrift staat. Net als bij ieder ander trauma komt dat vooral omdat er zó ontzettend veel gevoelens een rol spelen. De schrik, de angst, de onzekerheid, de verloren ideeën over een nog lang en gezond leven maar ook de opluchting, de blijdschap of het intens verlangen naar thuis.
Onlangs was ik op een begrafenis waar een mooie toespraak gehouden werd over een overleden buurvrouw. Haar leven werd ons verteld, maar niet in chronologische volgorde. De spreker beperkte zich ook niet tot de standaard hoogtepunten uit haar leven (zoals jeugd, afstuderen, trouwen, kinderen krijgen, carrière en ziekte en dood) maar sprak over ‘uitgelichte momenten’.
In haar geval waren dit momenten geweest als de publicatie van een boek, een zwarte dag in de vorm van een paar lelijke recensies in de krant en vooral de ziekte van een vriendin, waarbij zij als medische buddy optrad en haar vriendin begeleidde van de eerste ziektedag tot aan het einde van haar leven.
In het geval van al mijn mede-hartpatiënten of familie van hartpatiënten zullen ongetwijfeld de dagen van het ziekenhuisgebeuren zo’n ‘uitgelicht’ moment in het leven zijn. Misschien viel het allemaal reuze mee en kon je binnen een paar weken/maanden weer normaal functioneren. Maar hoe je het ook wendt of keert, het ‘voor’ en ‘na’ gevoel zal er altijd zijn. Vooral omdat de rollercoaster der gevoelens toch even door je leven heen denderde en je bijna uit de bocht vloog…
Mijn hartklep en bypasses zijn nu dus drie jaar oud.
Ik heb het maar gevierd met een extra gezond taartje.
bron: pixabay.com
Geef een reactie