Songfesti-vals?

20 mei 2019 door Gerda Veldhuizen Reageer

Ja ja, ook ik heb op mijn ouwe dag sinds lange tijd weer eens het songfestival gekeken. Het afgelopen decennium heb ik het gemeden als de pest, omdat dat iets was wat ik met mijn toenmalige echtgenoot keek. Dat was ons speciale avondje met muziek. We genoten ervan. Samen.

Alleen op de bank zitten en naar dat evenement kijken, kon ik niet meer over mijn hart verkrijgen. Het gemis was op zulke momenten te groot. Maar ik heb nu Gert. En de dood van mijn echtgenoot heb ik inmiddels wel een plekje kunnen geven. Naast me op de bank, al songfestival kijkend.

Maar wat ik nu eigenlijk wilde zeggen, is dat ik overdonderd ben. Ik kan niet bevatten hóé erg het songfestival veranderd is in deze eeuw. Niet alleen de liedjes (sommige zijn werkelijk niet om aan te horen) maar ook het evenement zelf. Het is één en al vuurwerk, geflits en geflakker, lichtshow, gehuppel op het podium en reclame. Tussendoor was er nog wat muziek, maar voor mijn gevoel deed die er niet eens meer toe. Als het maar bombastisch is, is het goed, blijkbaar.

Daarom vond ik de Nederlandse bijdrage ook best een heel fijne afwisseling: geen gedoe, gewoon een man die een mooi liedje zingt, zonder al teveel entourage. Dat die artiesten af en toe vals zingen, snap ik best. Dat het – mogelijk door de zenuwen – niet helemaal tiptop kunnen zingen verbloemd moet worden met afleidende hoempapa, snap ik daarentegen niet.

Het ís toch een zangwedstrijd? Als een topsporter tijdens een finalewedstrijd op de laatste 10 meter struikelt, gaat men toch ook niet ad hoc allerhande afleiding in de vorm van lichtshows en eromheen huppelende dansers produceren, zodat de mensen het maar niet zien? Iedereen struikelt wel eens. De sporter die een beste prestatie levert, wint. Zo werkt dat toch ook met een zangwedstrijd?

Maar nee. Het zingen telt niet meer. Zo leek het althans. Tot het mooist gezongen, ingetogen liedje daadwerkelijk won. Nederland. Blijkbaar zijn er meer mensen, vooral in het ‘gewone’ publiek, op het idee gekomen dat het misschien toch echt wél om het zingen zelf gaat. Mooi om te zien. Maar stiekem verlangde ik toch ook een beetje terug naar de tijd van Teach-In en Lenny Kuhr. En naar Nicole met haar Bisschen Frieden. Vergeef me.

En wat ik ook nog even kwijt wilde: dat gezeur over die vals zingende Madonna is wat mij betreft ook niet nodig. Het mensje is 60+! En ze heeft nog steeds een lichaam van heb ik jou daar. Dat ze op haar leeftijd af en toe ongewild een toontje lager zingt, terwijl ze eenogig een lange trap afklautert, het zal wel. Ik vond het wel geinig. En ze doet het allemaal toch maar mooi. Bestel je een jong-bejaarde, krijg je er ook één. Weliswaar voor een miljoentje of twee, maar hé, het is wat een gek ervoor geeft. Toch?

En nu mogen alle gekken in Nederland gul geven, want 30 miljoen (of meer) ophoesten voor het volgende songfestival zal vast nog een hele prestatie op zich worden. Als de geldgevers maar niet vals gaan zingen.