Je kunt overal trainingen voor volgen en dus ook voor met pensioen gaan. Mijn ouders deden dat in de jaren negentig: een week intern met een hele ploeg andere stellen. Zij hielden daar vrienden en veel leuke herinneringen aan over. Maar ik had – als voormalig ouderenpsycholoog en dochter van mijn ouders – zelf al wel ideeën hoe je je ouwe dag kon invullen. Dus ik hoefde geen cursus toen ik stopte met werken om, twee jaar voor mijn pensioen, samen met mijn man onze oude dag te gaan vieren.
In de AOW
Nu trek ik alweer twee jaar echt van Drees, maar tot nu toe deed ik maar wat. Want ik had het veel te druk om te bedenken wat ik nog kon halen uit de jaren die voor me liggen. Eerst moest ik mantelzorgen, daarna mijn man begraven en de nalatenschap regelen. En dat bleek een enorme klus, omdat zijn hele familie was uitgestorven en er nogal wat, zeg maar, ‘lijken uit de kast’ kwamen. Toen dat geregeld was, kocht ik een appartement in mijn vorige woonplaats, ging ik verhuizen en moest ik onze gezamenlijke woning verkopen.
Eenmaal gesetteld in mijn huidige woonplaats, paste ik een dag in de week op mijn pasgeboren kleindochter. Verder besloot ik een biografie te schrijven over mijn overleden echtgenoot, Sjeng van Dalsum. Die was kunstschilder geweest en had nogal wat schrijvenswaardigs meegemaakt.
Dik Trom en Kunstgenoten
Tegelijk bedacht ik dat ik ook nieuwe mensen moest leren kennen om niet te verstoffen. Dus werd ik vrijwilliger bij het Schooltje van Dik Trom, ging ik meedoen aan Kunstgenoten in Beweging en meldde ik me aan voor een 50+ studiekring in onze plaatselijke bibliotheek. En o ja, de buren vroegen of ik misschien voorzitter wilde worden van onze Vereniging van Eigenaren. Na een jaar aarzelen heb ik dat uiteindelijk gedaan.
Schooltje van Dik Trom (bron: https://hetschooltjevandiktrom.nl/ – persfoto, credits: Eef de Hilster)
Tussendoor volgde ik een schriftelijke rouwtherapie, want ik kwam met geen mogelijkheid door de documenten heen die ik nodig had voor mijn boek over Sjeng. Die therapie hielp wel een beetje, dus kon ik, al was het vaak huilend, verder met mijn research.
Druk, druk, druk
Bron: Joke Pallada
Lang verhaal kort; boek geschreven, tentoonstelling georganiseerd, boek gepresenteerd en de naweeën van het geheel geregeld. Ondertussen dus mijn kleindochter en dat vrijwilligerswerk. Ik zat/zit onze VvE voor, maakte een website en een Facebookpagina en stuurde driemaandelijks een nieuwsbrief rond (en dat doe ik nog steeds).
Voor het Schooltje van Dik Trom ontvang ik bezoekers, houd ik de Facebookpagina bij en maak ik de verslagen van de maandelijkse vrijwilligersbijeenkomsten. Eens per veertien dagen naar de studiekring en af en toe een ochtend naar Kunstgenoten.
Uitgebrand
Dat is op zich wel genoeg, zou je denken, maar eind vorig jaar moest ik een nieuwe knie. Over die hele operatie heb ik hier een paar stukjes geschreven. En daarna viel ik in een enorm gat. Niks lukte meer, niets was meer leuk. Ik deed met tegenzin het vrijwilligerswerk, stelde alles uit wat ik van plan was en wilde met alles stoppen. Zat soms uren te huilen of in de verte te staren en er kwam niets meer uit mijn handen. Dat laatste is een tikkie overdreven, want terugkijkend, heb ik genoeg gedaan, ook leuke dingen buitenshuis, maar voor mijn gevoel was er dus niets meer.
Toch maar een workshop
Twee maanden geleden zag ik in een nieuwsbrief van mijn pensioenvereniging dat er een workshop ‘met pensioen gaan’ werd gegeven. Dat leek mij wel wat, nu ik geen idee meer had wat ik de hele dag moest doen. En het leek mij ook wel iets voor een vriendin, die ik al tien jaar hoor twijfelen over wat ze moet gaan doen als ze met pensioen is. Doorwerken, vrijwilligerswerk, schilderen, wandelen, sporten? Ze wist het niet en weet het nog steeds niet. Haar pensioen gaat in over drie maanden, maar zij heeft intussen een verzoek ingediend om door te mogen werken. En ik, sprak oma, was vorige week ineens aan het uitzoeken hoe ik mijn vak opnieuw zou kunnen oppakken. Gekkenwerk natuurlijk, want ik was blij toen ik stopte. Vooral vanwege de papieren rompslomp die mijn tak van sport erg vervelend maakt en de leuke, andere dingen die ik vanaf toen kon gaan ondernemen.
Enfin, mijn vriendin en ik gaan naar die workshop en ik ben heel benieuwd wat ik daar, als ervaringsdeskundige, nog kan opsteken.
Geef een reactie