Een baan! Eindelijk heb ik een baan. Ik kan mijn geluk niet op. Immers, het valt niet mee, een baan vinden als je 58 bent. Jaren niet gewerkt, kinderen, echtscheiding, burn-out, zo’n beetje alle ellende die je je rond de overgang maar kunt bedenken.
Bron: eigen foto (LB)
Een stapje terug doen door een echtscheiding is niet het ergste. En werken omdat je niet anders kunt al helemaal niet. Een baan zoeken valt ook nog wel mee, maar een baan vínden dat is toch wel een dingetje.
Boven de 45 val je in de categorie te oud en te duur. En vaak ook te eigenwijs. Want die levenservaring vind je dan zelf misschien wel erg fijn; je toekomstige werkgever denkt daar vaak toch iets anders over.
Slimmer en meer ervaring dan degene waar je voor gaat werken, dat wordt over het algemeen niet op prijs gesteld. En als je dan eindelijk wordt uitgenodigd voor een gesprek, doe je alles om die felbegeerde functie binnen te slepen.
Werken voor het minimumloon, geen pensioenopbouw, geen extraatjes, het minimum aantal vakantiedagen, geen reiskostenvergoeding. Je neemt het allemaal voor lief, want je krijgt immers een baan aangeboden. Dat je elke maand nog eens ongeveer 150 euro van je toch al krappe salaris opmaakt om op je werk te komen, moet ook maar kunnen. Althans, voorlopig dan. Tijdens het sollicitatiegesprek heb je dat wel aangegeven en je toekomstige werkgever vermeldde dat hier – na het eerste contract – best nog wel ruimte in zou zitten, evenals in de hoogte van het uurloon. Dus vooruit dan maar.
bron: eigen foto (LB)
Ruim een half jaar verder ligt het tweede contract voor je neus. Géén salarisverhoging, géén reiskosten, maar – helaas voor jou – ook géén uitweg. Je ex heeft een verzoekschrift ‘nihil stelling alimentatie’ ingediend, want jij hebt immers een baan? Toeslagen zijn minimaal, eigen huis en geen kinderen meer onder de 18. Rest je alleen de zorgtoeslag van 99 euro per maand.
Netto is heb je dan ongeveer 1.000 euro per maand, waarvan je dan moet wonen, autorijden (anders kom je niet op je werk, geen ov in de buurt), eten en drinken, telefoon, internet, zorgverzekering, gewone verzekeringen, energie, water, aanslag ozb, aanslag waterschapsbelasting, eigen risico zorg… en dan vergeet ik ongetwijfeld nog iets.
Je werkt bijna 40 uur in de week en je houdt er niets aan over. Natuurlijk is het fijn om te werken en weer onder de mensen te zijn. Alleen vraag ik me af: word ik uitgebuit door mijn werkgever? Hij krijgt een werknemer met levenslange ervaring. Hij had ook een schoolverlater kunnen nemen; die krijgt hetzelfde salaris, alleen weet die nog niks.
Is dit de win-win situatie waar ik zo op had gehoopt? Of behoor ik nu tot de groep ‘werkende armen’?
bron: pixabay.com
Geef een reactie