Een andere baan. Van een baan naar een baan. Ik zei het al eerder, maar zo werkt het wel (helaas). Inmiddels ben ik van vrijwilligerswerk in een baan gerold en nu heb ik dus weer een andere baan.
Een beter betaalde baan vooral. Eentje waarbij ik wél een reiskostenvergoeding krijg. Over die reiskosten gesproken, in feite zou dat verplicht moeten zijn. Stel, je krijgt het minimumloon, maar rijdt elke dag zo’n 60 km naar en van je werk. Reken dat eens uit. Je zult zien dat je onder het minimumloon eindigt. Dat is het moment dat je je af moet gaan vragen: ‘voor wie werk ik nu eigenlijk?’.
Maar goed, de baan is binnen. Het mooie salaris en de reiskosten ook. Nu nog die VOG (verklaring omtrent gedrag) binnenhengelen. Niets te vrezen, denk ik dan. Het afgelopen jaar heb ik voor de verschillende functies die ben gaan uitoefenen, vrijwillig dan wel in dienstverband, meerdere VOG’s aangevraagd en ook gekregen. Heb ik, behalve hier en daar een snelheidsovertreding, nog iets uitgehaald waarop ik kan worden afgerekend? Ongetwijfeld, maar of die zaken strafbaar zijn, valt te betwijfelen. Een keurig meisje zal ik nooit worden en daar handel ik dan ook regelmatig naar.
“Het kan wel een paar weken duren,” kraakfluisterde de mevrouw zonder stem achter de balie op het gemeentehuis. Maandag begin ik, dus het zou wel fijn zijn als ik dan alles binnen heb, dacht ik op dat moment bij mezelf. Maar ik zei niets: ik wilde haar niet pushen. Want ja, ambtenaar en dan óók nog eens je stem kwijt… Da’s zielig.
Gisteren lag alles daadwerkelijk in de bus. Wederom goedgekeurd om aan de slag te gaan. Nu alleen nog een maandje keurig in het gareel lopen, zodat ik mijn proeftijd ook ongeschonden doorkom.
bron: pixabay.com
Geef een antwoord