Eind december word ik 68. Ik kom dus op leeftijd en merk dat mijn conditie hard hollend achteruitgaat. Dat is deels mijn eigen schuld, omdat ik niet of nauwelijks iets sportiefs heb gedaan gedurende mijn voorgaande leven. Hoewel dat een beetje overdreven is: ik heb in mijn jonge jaren gezwommen, aan aquarobic gedaan, gefietst, getennist, gewandeld, lange-afstanden-gehold en gesportschoold. Helaas ligt die tijd al lang achter me.
In een zwembad begeef ik me tegenwoordig uitsluitend nog in het verwarmde gedeelte. Daar trek ik op mijn gemak een baantje en klets met mijn medezwemmers die ook niet meer zo fanatiek zijn. Fietsen doe ik niet meer sinds ik vorig jaar een nieuwe knie heb gekregen. Niet omdat ik dat met die nieuwe knie niet zou kunnen, maar omdat ik intussen ook een nieuwe schouder moet hebben. En die operatie stel ik zo lang mogelijk uit met pijnstillers en prikken op de pijnpoli.
Tegelijkertijd betekent dat dat ik alleen nog maar op mijn hometrainer fiets. En daar kom je – en dat is nauwelijks verbazingwekkend – niet zo heel ver mee. Ga dan lekker lopen, zou je zeggen. Helaas ben ik van nature nogal lui, dus lopen doe ik eigenlijk alleen maar van en naar de auto en in supermarkten, of om mijn vuilniszakken, papier en plastic naar de containers te brengen. De sportschool heb ik nog wel geprobeerd: maar van de 65+ fitness werd ik niet echt vrolijk.
Enfin, sinds mijn knieoperatie heb ik niet of nauwelijks meer iets aan beweging gedaan, op die dagelijkse hometrainer na, de wandelingetjes naar en van mijn auto en een weekje wandelen tijdens een vakantie met mijn familie. En ik merk het aan mijn spieren: die verworden langzamerhand tot een pijnlijke pap als ik besluit toch een keer een wat langere wandeling te maken.
bron: pixabay.com
Het is vreselijk. Vanuit mijn beroep (ik ben psycholoog) weet ik heus wel dat bewegen je behoud is en dat je dagelijks minimaal een halfuurtje naar buiten moet. Dat is goed voor je fysiek, je hersenen en je humeur. Het voorkomt allerlei kwalen en ziektes. Kortom: Bewegen Moet! Maar ja, Tante Totebel heeft daar geen zin in en moet zich dagelijks al een schop onder haar kont verkopen om in ieder geval toch even met de auto naar de AH XL te rijden.
Maar nu heb ik iets leuks gevonden. Althans, tot nu toe vind ik het leuk. Het is een soort dans-klap-zing-roep-lach-stap-en-bewonder (courtesy of Ramses Shaffy) op muziek en het is bedacht door Ronnie Gardiner, een jazzdrummer, die deze methode baseerde op het ‘klap tjing boem’ van zijn drumstel. Het idee is dat je door middel van klappen, stampen, roepen en bewegen op muziek je hersenen stimuleert om nieuwe verbindingen te maken. Bovendien is het goed voor lijf en leden, omdat je voortdurend beweegt en is het nog leuk ook, omdat je het met meer mensen tegelijk doet. Fouten maken mag en geven vaak reden tot uitbundige pret.
Ik wist het niet, maar Nederland blijkt vergeven van de RGM practitioners (mooi woord voor iemand die lesgeeft in de Ronnie Gardiner Methode) en in mijn woonplaats is er ook eentje die cursussen aanbiedt. Ik heb me daarvoor ingeschreven en nu sta ik elke dinsdagochtend te klap-tjing-boemen dat het een lieve lust is. Het ziet er niet uit, maar het is erg leuk en de cursisten variëren van een fysiotherapeute van achter in de vijftig die er misschien les in wil gaan geven, tot aan een 80-jarige mevrouw die het afgelopen jaar drie tia’s heeft gehad.
Gardiner ontwikkelde zijn methode (de Ronnie Gardiner Methode, kortweg RGM) voor mensen met hersenletsel. Logopedisten en fysiotherapeuten gebruiken hem dan ook veel in ziekenhuizen en revalidatiecentra. De methode heeft ook bewezen positief effect bij kinderen en volwassenen met leer- en concentratieproblemen (dyslexie, dyspraxie en ADHD), bij psychiatrische aandoeningen, bij mensen met burn-out en/of depressieve klachten en bij senioren als Healthy Ageing activiteit. En RGM wordt tegenwoordig ook ingezet op scholen en voor mensen die gewoon iets leuks willen doen terwijl ze hun fysiek en brein op peil houden en zelfs verbeteren.
Geef een reactie