Kletspraat met Gerda (2) – een oude taart eten

21 november 2018 door Gerda Veldhuizen 1 Reactie

Bron: pixabay.com

Waar was ik gebleven? Daar moet ik soms, steeds vaker, wel eens over nadenken. Zo volgt alles elkaar vanzelf vloeiend op en zo ben je ineens met horten en stoten twee weken verder, en weet je niet meer waar je daarvoor ook alweer gebleven was. Dat gebeurt. Ook op je 85e. Zeker als je verliefd bent. En dat ben ik!

Gert is een aparte man. Ik vind het jammer dat ik hem niet veel eerder ben tegengekomen. Hij is een beetje raar, maar ik weet niet waarom. Daarom had ik het er met Marie over, aan de koffietafel bij de Albert Heijn. Marie pakte mijn handen vast en zei: “Ik weet wel wat ’t is, hoor. Hij is net zo gek als jij en dat vind jij dan raar. Maar eigenlijk is dat enkel een rare gewaarwording, géén rare man.”

bron: commons.wikimedia.org (CC0 – author: Alf van Beem – 2016)

Misschien heeft ze wel gelijk. Nee, ik weet dat ze gelijk heeft. Want toen Gert vorige week koffie kwam drinken, liep hij meteen naar de ijskast om te kijken of er nog iets te snaaien viel. Dat doe ik ook altijd, maakt niet uit waar ik ben. Als je zo oud bent, mag je dat. Toch? Maar Gert riep in verrukking: “Oh, nougatinetaart! Mijn lievelingstaart! Hoe wist je dat?”

Dat wist ik natuurlijk niet: de taart was over van de week daarvoor. Een oude taart dus. Hij nam een bord, plarkte het hele stuk erop en begon te eten. Ik keek even beduusd naar hem.
“Ach, jij ook nog een stukje? Hier heb je een vork. Eten we samen van één bord.” Ja, dat zei hij echt. En het was heel romantisch, samen een oude taart opeten. In de ene hand een vork, in de andere hand de hand van de ander.

Ik stopte een grote hap oude taart in mijn mond. En just op dat moment gaf hij me een zoen. Ik wist even niet wat te doen. De vork uit mijn mond halen of hem terug zoenen met vork en al. Dat was toch wel een wat onwennig moment. Maar dat duurde niet lang want Gert begon te grinniken, ik haalde de vork uit mijn mond en zoende hem nog een keer.

Toen hebben we maar besloten dat hij elke dinsdag bij mij taart komt eten. Het maakt niet uit welke taart, als het maar van één bord is en we allebei een vork hebben. Gert is een oude-taartenman. En ik een nieuwe Gert-vrouw.

bron: pixabay.com (+ eigen toevoeging)