De laatste keer dat ik je schreef, is weer even geleden. Ik heb je nog wel gezien natuurlijk. Zo lang blijf ik niet bij je weg. Maar schrijven kon ik na het afscheid van Thijs niet meer opbrengen. De pijn zat te diep om weer te geven in woorden.
Als ik bij je ben, zijn woorden tegenwoordig ook zeldzaam. Je gaat snel achteruit, wat moeilijk is om te zien. Een gesprek voeren gaat niet meer, herkenning van jouw kant is er ook eigenlijk niet. Wel reageer je nog op aanraking, op muziek en op geuren. Als er bepaalde gerechten gemaakt worden of appeltaart gebakken wordt in de keuken, zie ik je ontspannen. Bij liedjes van vroeger neurie je af en toe een beetje mee. Maar echt bereiken kan ik je niet meer. Het blijft een rotziekte, dementie.
Ik vind het wel heel mooi om te zien hoe de verpleging met je omgaat, hoe ze hun best blijven doen om je netjes aan te kleden, om je te laten bewegen en reageren. Onvermoeibaar lijken die meiden, ondanks dat ze, denk ik, één van de zwaarste banen ter wereld hebben. Het zorgen voor anderen moet echt van nature in hen zitten, anders zouden ze dit werk niet kunnen doen. Steeds maar weer geduld en begrip opbrengen voor hun cliënten en hun vaak kritische naasten, hard werken voor weinig geld, altijd de stabiele factor zijn in emotionele situaties en de verantwoording dragen voor de mensen die aan hun zorg zijn overgedragen. Doe het ze maar na. Vandaag is de Dag van de Verpleging, of Dag van de Zorg, zoals het in jouw huis genoemd wordt. Het personeel wordt extra in het zonnetje gezet met een presentje en wat lekkers en wat mij betreft verdienen ze dat dubbel en dwars. Ik heb ook een kleinigheidje gekocht voor de meiden van jouw afdeling, al kan ik ze nooit genoeg bedanken voor wat ze allemaal voor je doen.
En jou wil ik ook bedanken, lieverd. Voor al die jaren vriendschap. Voor het drogen van mijn tranen, voor het delen van vrijwel alle belangrijke momenten in onze levens en voor het altijd ‘er zijn.’ Het doet me pijn om te beseffen dat je er nu niet meer bent, dat ik niet alleen Thijs, maar ook jou ben kwijtgeraakt, al ben je er fysiek nog wel. Ik zal je blijven bezoeken zolang je er nog bent, maar de echte jij zal ik nooit meer zien. Daarom stop ik met je schrijven op deze plek. Ik heb wat afstand nodig. Het leven gaat namelijk door, weet je, ook na deze moeilijke tijd. En ik wil er nog het beste van maken. Ik wil genieten van mijn kinderen en kleindochter, ik wil reizen, dingen zien en doen. Ik wil leven.
Dus bij deze een even simpel als alles zeggend ‘dankjewel’. Voor alles. Ik mis je.
Bron: Pixabay.com
heel veel sterkte….
en ja, probeer te genieten van de dingen die het leven nog mooi maken…