Ha meis, het is alweer even geleden dat ik je schreef. Ik ben ook maar weinig bij je geweest en daar voel ik me best schuldig over. Gelukkig besef je het niet zo. Het ritme van de dagen ben je grotendeels verloren. Gisteren, vandaag en morgen lopen voor jou volgens mij door elkaar. Soms ben ik bijna jaloers op je, weet je dat? Al mag ik dat niet zijn. Ik weet natuurlijk ook wat je hebt doorgemaakt toen je het allemaal wél nog besefte en ik weet dat je het moeilijk gehad hebt. En natuurlijk wens je niemand dementie toe, of het moeten verhuizen naar een verpleeghuis. Maar wat zou die onwetendheid me op dit moment goed uitkomen.
Een poosje terug schreef ik dat het beter ging met Thijs. Helaas was dat maar tijdelijk. Ons ventje ging opeens hard achteruit en uiteindelijk hebben we hem verloren. Ik kan het nog steeds niet bevatten. We zijn er allemaal kapot van. Zijn zusje Merel blijft maar naar hem vragen en mijn dochter en haar man zijn volledig verslagen. Vrijdag was de uitvaart. Er waren veel mensen en het was ontzettend mooi en tegelijkertijd hartverscheurend. Ik wilde er zijn voor mijn dochter en tegelijkertijd deed het zo ontzettend veel pijn. Die dag voelde ik me heel dichtbij ons mannetje. Hem laten gaan is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen in mijn leven. Maar nu is het voorbij en gaat het leven door. Of dat zou zo moeten zijn.
Bron: Pixabay
Het was prachtig weer dit weekend en normaal gesproken was ik er graag op uit gegaan. Maar deze keer was ik ’t liefst op de bank blijven zitten. In een hoekje, in de hoop dat de wereld stil bleef staan. In plaats daarvan heb ik Merel opgehaald en zijn we naar een kinderboerderij gegaan. Een andere dan normaal, de herinneringen aan Thijs doen teveel pijn.
Het voelt alsof de zon onder is gegaan en nooit meer opkomt. Zelfs met Merel in de zon, voelde het donker. Toch deed de afleiding me wel goed en Merel was duidelijk blij om buiten te zijn. Ze weet niet zo goed wat ze met al die verdrietige grote mensen moet, anders dan ze allemaal maar knuffelen. De lieve schat.
Ouder worden is soms moeilijk, je verliest de mensen om je heen, lichamelijk zit het niet altijd mee en soms verlies je, zoals in jouw geval, zelfs jezelf. Maar het verliezen van een kind of kleinkind zou niet moeten mogen. Het voelt nog steeds als de omgekeerde wereld om op deze manier afscheid te moeten nemen. En soms denk ik dat hij ieder moment voor de deur kan staan en dat het allemaal een droom was. Als dat eens waar kon zijn.
Morgenochtend ben ik weer bij je lieverd, dan gaan we wandelen met jullie afdeling. Buitenlucht en beweging zal me vast goed doen. Tot dan…
heel veel sterkte met het verlies van Thijs…
Heel veel sterkte…..