bron: pixabay.com
De dag voor de operatie moet ik aanwezig zijn in het ziekenhuis, met partner of goede vriendin. Die laatste mag mee voor mentale ondersteuning en vanwege de praktische reden dat er geen lang parkeren-optie voor de auto is in de veel te dure parkeergarage.
We melden ons bij de opnamebalie van het ziekenhuis en het feest kan beginnen. Eerst naar de bloedbank en daarna nog een keer op de foto en een hartfilmpje maken. Allemaal belangrijke gegevens en momentopnames die nodig zijn als ijkpunt vóór de operatie. We hebben een gesprek met de zaalarts, een verpleegkundige, de narcotiseur en er komt zelfs een psycholoog langs. Dit vanwege het feit dat ik ooit eerder een grote operatie heb moeten ondergaan na een verkeersongeluk en mijn angst voor het hele gebeuren bovengemiddeld hoog is.
De psycholoog is een vriendelijke man en hij neemt mijn angsten niet weg, maar geeft mij het gevoel mij heel serieus te nemen en dat lucht al op. Mijn man heeft meer een realistische instelling en bovendien is hij iemand die alles met technische bewijsvoering ondersteunt, en dat helpt niet altijd. De psycholoog legt zijn hand op mijn schouder en zegt bijna dat alles wel goed komt. Bijna, want ik ben er inmiddels achter gekomen dat ze in het ziekenhuis weinig geruststellende uitspraken doen. Dit waarschijnlijk om er later niet op te kunnen worden teruggepakt. Alhoewel ze in mijn situatie kunnen zeggen wat ze willen, want als ik de operatie niet overleef, kan ik ze toch niet aanklagen wegens foute uitspraken die ze tijdens de bilaterale gesprekken deden.
Aan het eind van de dag zien we de thoraxchirurg ook nog even. Hij heeft zonet een levensreddende operatie van 8 uur achter de rug en ziet er moe maar tevreden uit. Dat geeft hoop. Hij overhandigt ons de papieren en ik moet even tekenen. Op een A4-tje, in tweevoud, staat de operatie vermeld, de naam van de chirurg, mijn gegevens, de datum etc. Belangrijkste is natuurlijk dat ik even onderteken voor hetgeen ik net al vermeldde. Het ziekenhuis wil zich indekken tegen eventuele schadeclaims. Begrijpelijk, dus ik onderteken maar. Ik heb genoeg ER-achtige tv-series gezien om te weten dat je als patiënt een lastige zaak hebt als de chirurg een foutje heeft gemaakt. Bewijs het maar eens. Als je echter voor een staaroperatie de operatiekamer wordt ingereden en je wordt wakker op de verkoeverkamer zonder rechterbeen, dan is het natuurlijk een ander verhaal.
We hadden sowieso al gemerkt dat het ziekenhuis er aan werkt om kost wat het kost vergissingen te voorkomen. Bij iedere medische handeling moet ik mijn naam en geboortedatum zeggen. Bij iedere naald die in mij wordt gestoken, iedere foto die gemaakt wordt en zelfs de dagelijkse pillen die worden gegeven op de zaal na de operatie. En een polsbandje. Voor het geval ik verdwaal in het grote ziekenhuis of voor de operatie toch de benen neem, krijg ik meteen bij de opnamebalie dit polsbandje al om. Mijn naam, de afdeling en de verantwoordelijke zaalarts en chirurg staan hierop vermeld. In een fantasierijk moment zie ik mijzelf al uit het ziekenhuis wegrennen met die twee mannen achter me aan. “Stop haar, we moeten haar nog open zagen… stop haar!” En ik ren voor mijn leven.
Maar er is geen ontkomen meer aan. Mijn man gaat naar huis en ik zal de eerste nacht doorbrengen in het ziekenhuis en vroeg in de ochtend worden geopereerd. Een dikke zoen en hij vertrekt. Ik mag nog even douchen met een blauw ontsmettingsmiddel en er wordt gecheckt of ik geen sieraden, piercings of protheses draag. Naar bedje toe met slaapmiddel, want ik kan de slaap niet vatten. Logisch, in mijn situatie…
Marga Kuitenbrouwer-Van der Vet schrijft informatieve, kritische en humoristische blogs, columns en artikelen. Op HoeOuderenDenken schrijft zij vooral over haar gerenoveerde, tikkende hart en hoe het zover kwam, maar ook over haar werk als inmiddels ‘ouder’ fotomodel en haar passie voor paarden. Meer informatie hierover is te vinden op haar website: MargaKuitenbrouwer.weebly.com
Geef een reactie