Wat hieraan vooraf ging: Een nieuwe knie! (1) – Oud genoeg
bron: pixabay.com
Als eerste moet ik een MRI-scan van mijn knie laten maken. Het ziekenhuis noemt dat een ‘MRI-Knie VISIONAIR LI’.
In de brief, waarin de afspraak wordt bevestigd, wordt uitgelegd wat een MRI is: Een magneetveld en radiogolven wekken signalen op in het lichaam. Die signalen worden door een antenne opgevangen en door een computer in beeld vertaald, waarna je een doorsnede kunt bekijken van het gebied dat net gescand is.
Er staat in hoe lang het onderzoek duurt, wat het doel is (‘in overleg met uw arts heeft u ingestemd met een MRI, waarmee de aard van de klachten vastgesteld worden’) en dat je bij elke opname een hard kloppend geluid hoort. En als er bijvoorbeeld in het lichaam metalen objecten aanwezig zijn die zich onder invloed van het sterke magneetveld kunnen verplaatsen en beschadigingen kunnen veroorzaken, mag je geen MRI-scan. Je moet er inderdaad niet aan denken dat je pacemaker gaat zwerven, of dat je kunsthartklep de andere kant op gaat staan. Ook bij claustrofobie of als je niet langdurig stil of plat kunt liggen, is een MRI-scan een beetje lastig.
Verder lees ik wat ik moet meenemen, welke vragenlijst ik moet invullen en wat vooral niet mee naar binnen mag tijdens de scan, zoals kleding met metalen ritsen of knopen, een horloge, sieraden, bh, sleutels, kunstgebit, gehoorapparaat, muntgeld, een aansteker, pennen, bril en je betaalpas. Contactlenzen moet je ook uitdoen. Als je toevallig een gouden of zilveren ring om hebt die alleen af kan als je hem doorknipt, mag je die om houden, want deze ringen mogen mee in het MRI-apparaat. Ook make up, en met name mascara, mag niet.
Nu kom ik voor mijn knie, en ik ga maar tot mijn middel het apparaat in, maar toch moet mijn bril af en mijn bh uit. Mijn linkerbeen moet gestrekt in een mal, zo plat mogelijk. Daar gaat een klep overheen en ik krijg een alarmknop om op te drukken als het niet meer gaat. Bovendien krijg ik een koptelefoon op met muziek op, geluid standje honderdtien. Had ik maar een gehoorapparaat dat uit mocht, want dat “hard kloppende geluid” bij de opname is zacht uitgedrukt: de knoeperdharde muziek uit de koptelefoon wordt ruimschoots overstemd door het apparaat. Misselijk van de verziekende kolereherrie (excusez le mot) kom ik weer van de tafel.
bron: pixabay.com
Dan nog even een röntgenfoto van het hele been. ‘Gestrekt tegen de wand a.u.b. en met een geheel rechte voet, anders lukt de foto niet.’ Nu heb ik die artroseknie al zo lang dat ik mijn been echt niet meer recht kan krijgen, dus mijn knie tegen de wand drukken gaat nogal moeilijk en ook mijn voet echt recht zetten is een toer van jewelste. Maar ja, ik wil ook niet dat er een scheve knie ingebouwd wordt, dus met moed, beleid, trouw, bloed, zweet en tranen (en een beetje duwen en trekken van de laborante), gaat het been – zo goed en zo kwaad als het kan – op de foto. Na afloop voel ik in ieder geval mijn knie weer.
De laborante vertelt dat de beelden naar Amerika worden gestuurd, waar de knieprothese wordt uitgeprint en daarna opgestuurd naar het ziekenhuis. Dat duurt een week of acht, waarna de operatie wordt ingepland. En ik krijg wederom een brief mee.
Wat staat erin staat? Dat de beelden direct naar Memphis in de VS worden doorgestuurd, alwaar de “zaagblokken”, na goedkeuring van mijn arts, worden gemaakt. En waarom heten die dingen zaagblokken? Omdat de orthopedisch chirurg van zowel onder- als bovenbeen een stuk afzaagt om de prothese te kunnen bevestigen. Laat ik dát nou liever niet geweten hebben.
— wordt vervolgd —
Geef een reactie