bron: pixabay.com
Een blog geschreven door een hartpatiënte… Oh jee, als dat maar niet zo’n zielig klaagverhaal wordt. Of een blog over hoe slecht de medische wereld functioneert. Of een verhaal van een hartpatiënt die ineens het licht aan het einde van de tunnel heeft gezien. Geen zorgen, ik schrijf simpelweg omdat ik denk dat er velen zijn die mijn columns leuk zullen vinden. Leuk? Kun je dan leuk schrijven over het feit dat je hartpatiënt bent en ongetwijfeld een hoop ellende hebt meegemaakt? Ja.
Ik schrijf al jaren columns in en over verschillende werelden. De wereld van de paarden & mensen, de groene vingers visionairs en boeken vol over make-up, mode en de bling-bling-kant van het leven. Columns zijn als zoete broodjes. Iedereen vindt ze lekker als makkelijk tussendoortje en ze liggen niet zo zwaar op de maag dat je er van wakker blijft. Zo zullen deze columns ook zijn.
Diep in mijn hart (haha, hier komen we later nog op terug) is er natuurlijk ook het gevoel van ‘wie schrijft, die blijft’. Ooit schreef ik hier al een column over. Toen ging het er met name om hoe voorzichtig je moet zijn om je eigen mening door te duwen en over hoe vervelend het is als de bakstenen door je raam vliegen. Nu is die angst er niet meer. Ik ben inmiddels stukken ouder, stukjes wijzer en mijn lezers ongetwijfeld ook.
Bovendien heb ik de dood al onder ogen gezien. En wat kan de mens nog banger maken? Niets is zo erg als de dood. Deze zin is vooral letterlijk bedoeld. Inderdaad: niets. Want na de dood ben je er niet meer. Of althans, dat denk ik. Voor mij helaas niet het gevoel dat er een hemel op mij wacht, of dat ik hierna weer aan een nieuw leven begin in een ander jasje (en hopelijk met een iets betere constructie qua hartkleppen). Ieder heeft hier natuurlijk zijn eigen gedachten over. Prima.
Enfin. Het is wél een menselijk verlangen om iets na te laten. Niet alleen je kinderen, maar iets meer dan dat. Iedereen wil graag nog een tijdje herinnerd worden. Want eerlijk gezegd, we weten allemaal dat er van de 11 miljard mensen die in de loop der tijden al zijn overleden op onze planeet (hier is ooit een berekening over geweest), er slechts een paar de geschiedenis in gaan. Napoleon, de eerste naam die me te binnen schiet, Jezus en Mohammed natuurlijk, de grote dictators, waarvan de meest afschuwelijke schurken ooit zoals Hitler, Stalin, Attila de Hun, en meer recente schurken zoals Saddam Hussein en Bin Laden etc. Dictators zijn populair, er staan zelfs top tien lijstjes op internet. Maar namen zoals Marilyn Monroe, Grace Kelly, Moeder Theresa, Leonardo da Vinci, Julius Caesar, Egyptische “goden” enzovoorts, gaan natuurlijk ook nog wel een tijdje mee. Ik bedoel maar. Op de 11 miljard zijn het er écht niet zo veel.
bron: pixabay.com
De vraag blijft dus: wie laat wat na en waaróm willen we zo graag iets nalaten?
Ook een ieder die het ontkent, heeft stiekem dit verlangen. Architecten die prachtige gebouwen op hun naam hebben staan, mensen die een merknaam groot maken, fotografen die de hele dag hopen op de állermooiste foto ooit, mensen die paarden, honden, katten fokken of zelfs iemand die vogels opzet en hoopt dat zijn kunstwerkje nog jarenlang ergens in een bibliotheek zal staan…
Ik dus ook. Ik schrijf omdat ik nog graag even wil blijven. Dat mag ook, al zijn het dus persoonlijke, egocentrische motieven. Maar als het ook nog graag wordt gelezen en zinvol voor de lezers zal zijn qua informatie-waarde of amusementswaarde, dan ben ik een gelukkig mens. Al is het maar voor héél even.
Marga Kuitenbrouwer-Van der Vet schrijft informatieve, kritische en humoristische blogs, columns en artikelen. Op HoeOuderenDenken schrijft zij vooral over haar gerenoveerde, nu luid tikkende hart, over hoe het zover kwam en hoe het nu is. Meer informatie hierover is te vinden op haar website: MargaKuitenbrouwer.weebly.com
Geef een antwoord