Zo lieve meis, daar ben ik weer. Sorry voor mijn afwezigheid de laatste tijd. Hier, maar ook fysiek. De reden is heel simpel. Ik werd, net als heel veel mensen, geveld door de griepgolf die inmiddels al heel lang de ronde doet in Nederland. Misschien de volgende keer toch maar een griepprik halen?
Bron: Pixabay.com
Die prik heb ik tot nu toe eigenlijk altijd geweigerd. Ik voelde me geen onderdeel van de doelgroep: kwetsbare ouderen. Kwetsbaar, ik? Alhoewel, op dit moment ben ik nog niks waard. Even dacht de huisarts van de week dat ik in het ziekenhuis zou belanden vanwege een longontsteking, maar dat is dankzij een stootkuur antibiotica met een sisser afgelopen. Daar zijn ze wel blij mee denk ik, want ik las dat ziekenhuizen al genoeg problemen hebben door ouderen en de griepgolf.
Door mijn ziek-zijn kon ik ook niet bij jou op bezoek; ik kon niet het risico lopen om jou of je medebewoners aan te steken. Niet dat ik er toe in staat geweest was hoor, ik ben nog steeds zo slap als een vaatdoek. Behalve dat ik niet naar jou kon, kon ik ook niet op bezoek bij Thijs. Daar zou ik een een heel lang verhaal over kunnen schrijven, maar ik kan er heel kort over zijn. Het gaat slecht, hij is zwak en zijn weerstand is zo goed als niet aanwezig. Als ik aan hem denk, kan ik alleen maar huilen. Arm, lief, klein, sterk mannetje.
Simon was ook ziek, dus we hebben elkaar alleen gesproken via Whatsapp. Om elkaar niet aan te blijven steken en in een soort vicieuze cirkel terecht te komen. Over een paar dagen gaan we maar weer opnieuw kennismaken, haha. We hebben wel diepgaande discussies via Whatsapp. Binnenkort staan de gemeenteverkiezingen voor de deur en we zitten niet op één lijn, zullen we maar zeggen. Simon is erg voor partijen die specifiek gericht zijn op ouderen. Ik helemaal niet. Natuurlijk vind ik de rechten van ouderen belangrijk, maar als ik zie wie er op die lijsten staan, haak ik af. De meerderheid komt net kijken! Dan krijg ik een beetje het idee dat ze willen gaan scoren met het onderwerp, in plaats van dat ze weten waar het over gaat. Scoren over de ruggen van eenzame ouderen.
Daarnaast willen ze dan wijkvoorzieningen voor ouderen en zo. En heel eerlijk gezegd vraag ik me af wat ik daarmee moet. Zo lang ik nog thuis kan wonen, wil ik meedraaien in de maatschappij en hoef ik niet met een stel mensen van mijn leeftijd samen te komen om te klagen over onze gebreken en te mijmeren over alles wat vroeger beter was. Maar misschien ligt dat aan mij. Vandaar dat ik dus liever stem op een partij die op meer punten wat te bieden heeft, zodat de stad ook voor mijn kinderen en kleinkinderen leefbaar blijft. Nog geen idee welke partij hoor, weet alleen zeker dat het de PVV níét wordt.
David vertelde me dat jij nu wel erg hard achteruit gaat. Je trekt je steeds verder terug in je eigen wereldje en het besef van je ziekte heb je geheel niet. Je hebt het ook maar zelden erkend, maar ik had wel het idee dat je het diep van binnen wel wist. Misschien is het wel goed dat je het helemaal niet meer beseft, maar het betekent wel dat we je eigenlijk nu echt kwijt zijn. Ik kan je opzoeken, maar die hartsvriendin waar ik zoveel mee gelachen heb, waar ik jarenlang alles door dik en dun mee heb gedeeld, is weg. Wat een keiharde ziekte is het toch ook, dementie. Toch blijf ik je bezoeken hoor, ik heb beloofd je nooit in de steek te laten en dat doe ik dus ook niet. Zelfs al besef jij het zelf niet meer. Over een paar dagen gaat het vast wel beter en dan zie je me weer!
Geef een reactie