Op de salontafel ligt een tube zalf, verbandmateriaal en een doos met witlatex handschoenen. Waarvoor die zijn? Hij wijst wat achteloos en vaag kruiswaarts. De binnentredende zuster, die met de gemene kuiten, werpt me vanuit het keukentje een zorgelijke blik toe.
Het praatje verdwijnt
Het praatje pot, de voorbijgangers-lulkoek over niks en alles is in gevaar. Het voortschrijdende schermpjes-autisme maakt ons tot eenzame klik-zombies.
Papraatje (16) – Je bent wie je bent, hè?
Naast de bank staat een opvallend kitscherig witstenen borstbeeld van een vrouw. Ernaar wijzend, vraag ik verbaasd: “Heb je dat gekocht?” “Welnee, dat is van zo’n dooie… uit de container gevist,” antwoordt hij trots.
We hebben weer genoten, manneke!
Het is zondag en de kleine man is op bezoek. Bij binnenkomst inspecteert hij om te beginnen het uitgestalde speelgoed. Even een paar snaren van de ukelele aantikken (opa twijfelt of er nog een gitarist uit hem gaat groeien), om vervolgens de tractor met aanhangwagen van een grondige inspectie te voorzien.
Papraatje (14) – Pest aan praatjes
Beiden zitten ze eenzaam te wezen achter hun eigen voordeur, doch wanneer ze het wagen die van de ander te passeren, zouden de overige praatgrage, bemoeizuchtige en zelfs kwaaddenkende tena-ladies wel eens wat kunnen denken, vinden en zeggen. En dan?
Met de seks is het helemaal niks meer
Ik knikte. Meer hoef je vaak niet te doen als iemand besluit zijn levensloop in de volle breedte voor je uit te smeren.
Het bankje (1)
Hij staat er alle dagen, bij het bankje en de bloembak. Een bonkige oude man in een korte grijze regenjas.
Papraatje (9) – Een verjaardag van niks
Alhoewel de teller de 20 ruimschoots passeert, is hij niet tevreden. Degenen die hij hier het liefst had gezien, zijn er niet. De “jongens van school” ontbreken. Is dat wat… #verjaardag
Papraatje (1) – Drie dooien
“Elke week gaat er hiero wel eentje de pijp uit.”
De rouwkaarten op het prikbord naast de lift houdt hij derhalve nauwlettend in de gaten.
“Ik had een goeie week!” klinkt het opgetogen.
“O ja? Waardoor dan?”
“Drie dooien!”
Dicke Linde (de 1000-jarige boom)
Zittend op het bankje tegenover de millennium-oude Dicke Linde in Heede, vraag ik mij af hoe het zou zijn als ik met de boom zou kunnen praten. Dat kan natuurlijk sowieso; geen hond hier die het ziet of hoort.