Ik kan mij eerlijk gezegd niet zoveel herinneren van mijn oma, want ik was een jaar of tien toen ze stierf. Ze moet een hele lieve vrouw zijn geweest, én sterk! Haar katholieke gezin was groot en de zoons waren in de meerderheid. Zie die maar eens allemaal onder de duim te houden. Dat lukte haar echter met gemak!
Ik denk vaak aan haar. Mijn leven is totaal anders dan dat van haar, behalve een ding: onze hobby. Zij borduurde, haakte en breide. Ik maak kleding. En dat is niet de enige reden waarom ik vaak aan haar denk. Het komt voornamelijk doordat ik iets van haar heb, dat ik dagelijks gebruik: haar ooievaarsschaartje!
Van oma mochten wij als kleinkinderen iets van haar hebben. Toen ze nog leefde, maar haar einde voelde naderen, vroeg ze ons wat we het liefst wilden. Ik riep als eerste dat ik haar schaartje wilde. Achteraf schaamde ik mij enorm, want het lag altijd naast haar op tafel en zonder haar schaartje en haar borduurwerk kon ik mij haar niet eens voorstellen.
Een paar maanden later erfde ik het dus van haar. Niemand maakte zich er druk om, want er waren waardevollere spullen te verdelen.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik HAAR schaartje niet intensief gebruik. Ik kocht in de loop van mijn leven meerdere variaties op oma’s ‘ooievaarsschaartje’. Bijvoorbeeld een hele goedkope versie uit China bij de Xenos. Of een iets betere, maar erg lelijke bij een naaiwinkel. En een paar jaar geleden een mooie kwaliteitsversie bij een online naaimachinewinkel.
Zodoende kan het antieke schaartje van oma af en toe even de rust krijgen dat het inmiddels verdiend heeft.
“Waar is toch dat schaartje van oma gebleven?”, vroeg onlangs een nichtje aan mij, terwijl zij een Pinterest-foto mailde met een soortgelijk ooievaarsschaartje erop. Het was al die tijd ergens diep in haar geheugen verstopt geweest en kwam ineens tevoorschijn na het zien van de foto.
“Geen flauw idee,” loog ik iets te snel en zei er onmiddellijk achteraan: “Ze zijn gewoon te koop op internet hoor.” Gelukkig kon ik het bestaan van mijn kostbare bezit op tijd ontkennen. Waarom? Tja, misschien omdat ik bang was dat zij het schaartje ineens wilde ‘lenen’. Of misschien omdat ik hoop dat mijn dochter of mogelijke kleinkinderen ooit mijn schaartje willen erven en daardoor nog dagelijks aan mij zullen denken.
Geen huis, banksaldo of juwelen kunnen daar tegenop. Ook al zou ik die namelijk hebben, het zegt allemaal zo weinig over wie je was. Maar dat kleine schaartje, dat is het nou juist! Mijn oma zit daardoor in mijn geheugen gebrand, als lieve, sterke vrouw. Zij was de rust zelve als ze heerlijk zat te borduren met dat schaartje naast haar op tafel…
bron: Matri.eu (met verleende toestemming via MvdV).
Je hebt het schaartje toch gekregen? Waarom er over liegen dat het in jouw bezit is?
het komt sowieso jou kinderen toe…
Beste Petra, je hebt gelijk hoor. Nu kan ik dat ook zeker niet meer ontkennen, haha. Fijne zondag!