Hij had het kunstje al eens eerder vertoond. Met een half partje mandarijn.
‘Opa ook een stukje?’
De kleine man aarzelt even, graait in het bakje voor hem en steekt zijn hand uit.
‘Ha fijn, dank je wel.’
Op het moment dat ik mijn gezicht dichterbij breng en mijn mond open, trekt hij terug en propt het mandarijntje snel zelf naar binnen. Een klein spotlachje, twee echte tandjes met een spleet ertussen.
Vandaag mag ik de fles geven. We zitten op de bank in een cocon van rust en aandacht. Hij ligt met knuffel warm in de holte van mijn trui. Half leeg, even zuchten, speen uit zijn mond.
Dan reikt ie me de fles. Ik doe of ik aan de speen lurk en zeg quasi genietend: ‘Ik ook drinken? Lekker hmmm…’
Dan strekt hij zich, graait met twee handen naar de fles en begint uit alle macht te trekken. ‘Ni ni ni ni ni…’
‘Neee, voor Opa!’
We houden vol, hij zet af, trekt zich overeind, een en al focus, we grommen allebei.
Dan geef ik me over, hij giebelt.
Net als het publiek in de kamer.
Natuurlijk moet het nog ‘n keer en nóg eens.
Mijn kleinzoon van 13 maanden en ik.
Dat komt wel goed.
bron: pixabay.com
Geef een reactie