Ik heb vandaag toch wat mee gemaakt, lieve vriendin! Ik vertel het je maar even, vind je vast leuk. Merel en Thijs – mijn kleinkinderen, weet je nog? Nee? Geeft niks… – hebben zo’n museumkaart en op mijn leeftijd krijg ik natuurlijk korting op een hoop dingen. Dus ik heb ze een dagje meegenomen naar het Openluchtmuseum. Ik was er nog nooit geweest en heb mijn ogen uitgekeken!
bron: pixabay.com
We hebben een heerlijke dag gehad. Het is een heel groot park waar je door het verleden van Nederland loopt, van plaggenhutten tot het recentere verleden. Er is ook een heus treinstation en winkeltjes met oudhollands snoep. Snoep dat wij vroeger, toen we klein waren, zelf ook kochten. Kaneelkussentjes, zoethoutstokjes, suikerframboosjes, babbelaars, deug-me-nietjes, mmmm. Ik heb voor jou een klein zakje meegebracht. Dan hoef je je de smaak niet meer te herinneren: dan ligt die weer voor heel even echt op je tong.
Voor de kinderen was er van alles te doen. Maar jij moet er ook heen! Ik ga het er met je man over hebben of we niet een keer met z’n drieën kunnen gaan. Dan halen we je op als het mooi weer is. Ik wil je namelijk zo graag wat laten zien! En ik ben zo benieuwd hoe je dan gaat reageren!
Halverwege het park zijn namelijk echte jaren ’70 huisjes. Fantastisch. Ik moest wel even slikken dat een deel van mijn leven nu in een museum staat, hoor. Dan ben je toch wel écht oud! Maar het bracht zoveel dingen terug. En ik denk dat dat bij jou hetzelfde zal doen. Van die kokosmatten vloerbedekking. Veel oranje, groene en bruine motieven in de bekleding van de bank, het behang en de gordijnen, weet je nog? En van die kuipstoelen. En een echte bakelieten draaitelefoon.
Als we daar gaan zitten, is het net of we terug zijn in de tijd dat de kinderen klein waren. Geweldig lijkt me dat. Kun je je de feestjes nog herinneren die we toen hadden? Oh, en dat heerlijke glas halfdroge sherry als we thuiskwamen om te ontspannen. Ik zou nu wel een glas kunnen gebruiken, hoor. Ik mis je zo, lieve vriendin van me. Ik mis ons. Ik mis de tijd waarin we nog een heel leven voor ons hadden.
Jij gaat steeds vaker terug naar die tijd. De tijd die nog in je hoofd verankerd zit, waar alle recentere tijd in golven van je weg kabbelt. Misschien kunnen we zo samen nog een keer terug. Al is het maar voor een dagje! Een dag weer jong zijn, dat zou wat zijn! Ja, ik ga het regelen. Ik denk dat we alledrie wel zo’n dag gebruiken kunnen.
Tot snel, dikke kus van mij.
Geef een antwoord