Vandaag hebben we mijn lieve vriendin naar het verpleeghuis gebracht. En al weet ik dat dit het beste is voor haar, het doet me zo verschrikkelijk veel pijn.
Vanaf het einde van onze tienerjaren deelden we lief en leed. We zagen onze kinderen opgroeien, ze hielp me met mijn scheiding en we lachten en huilden met elkaar om alles en niks. Werd ons werk teveel of liep het thuis niet lekker? Geen betere remedie dan een paar glazen (laten het flessen geweest zijn) wijn en een goed gesprek. De volgende dag zag de wereld er weer een stukje vrolijker uit.
Die gesprekken ga ik vooral missen, al is dat eigenlijk al een tijdje zo. Al een aantal jaren is ze niet meer zichzelf. In het begin merkte ik het nog niet zo. Ze kon wel apart reageren, maar ik dacht dan dat ze haar dag niet had. Pas toen haar man me belde, duidelijk met grote twijfels of hij dat wel doen moest, of ik ook wat aan haar had gemerkt, ging er een lichtje branden.
We vergeleken wat ons was opgevallen en de puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen. Tegelijkertijd werd onze angst almaar groter. Het zou toch niet? Mijn lieve vriendin, zijn partner, was dement aan het worden? Ze was nog geen 70! We gingen samen het gesprek met haar aan. Haar reactie was heftig. Ze werd ontzettend boos, hoe konden de twee mensen waar ze het meest van hield dit van haar denken?
We lieten het even gaan, maar naarmate de maanden vorderden, gingen er steeds meer dingen mis. Ze vertelde van alles dubbel, vergat veel. Spullen raakten zoek en kwamen terecht op de vreemdste plekken. Uiteindelijk kreeg de huisarts haar zo ver om toch eens verder te gaan kijken. De uitslag van de onderzoeken was onverbiddelijk. Op de MRI waren de gevolgen van Alzheimer goed zichtbaar.
Nog twee jaar woonde ze thuis. Na de diagnose kostte het tijd om het te accepteren, vooral voor haar zelf. Maar we deden op haar goede momenten wat we altijd gedaan hadden. We steunden elkaar. Haar man en ik zorgden voor haar, ook toen de zorg steeds zwaarder werd. Uiteindelijk met behulp van dames van de thuiszorg.
Maar de laatste tijd werden de nachtelijke dwalingen steeds erger. Ze wist vaak niet meer waar ze was en herkende ons soms niet meer. Ze deed dingen die gevaar opleverden voor zichzelf, maar ook voor anderen. Uiteindelijk hebben we het besluit genomen dat het zo niet langer kon. Het heeft nog bijna vier maanden geduurd voor ze terecht kon in het huis dat we voor haar uitgezocht hadden. De enige plek waarvan we dachten dat het houdbaar voor haar zou zijn.
En vandaag, vandaag hebben we haar weggebracht, haar achtergelaten in vreemde handen, met een paar vertrouwde spulletjes. Het voelt alsof we hebben gefaald. Die mooie oude dag waar we het vroeger over hadden, bleek een illusie. De tijd, die hebben we nog. Maar voor hoe lang? De herinneringen zijn bij mij. Ze blijven mij bij. Voor zolang het duurt.
Dag lieve vriendin, ik zal je missen. Al zie ik je morgen weer en vertel ik je mooie verhalen. Over twee vriendinnen die samen lief en leed deelden. Onze verhalen.
bron: pixabay.com
Geef een reactie