Een paar dagen geleden ben ik weer een jaar ouder geworden.
Ik vier niet dat er weer een jaar bij is gekomen, want oh wee, dat getal dichtbij de 60 staat me totaal niet aan. Ik vier wel dat ik mezelf een nieuw mooi jaar toewens.
Een beetje oud en nieuw, zonder vuurwerk en oliebollen, maar quality time met wat lieverds en een paar cadeautjes die ik mezelf niet snel zou geven.
57 Alweer. Wat nu? Ben ik nu oud?
En dan gebeurt er iets waardoor deze gedachte totaal verandert.
Ik kom buiten het mannetje tegen dat de folders altijd op maandag rondbrengt met zijn supermarktkarretje.
Soms zie ik hem sloffend lopen, het volle karretje moeizaam voortduwend. Dan voel ik medelijden. Ach gut, de stakker doet dit erbij, als aanvulling op zijn AOW-tje. En ik voel de opkomende hekel jegens de nog steeds niet geformeerde regering.
Maar als ik met hem in gesprek raak, worden er langzaam veel dingen duidelijk.
Want hij doet dit erbij voor zijn vier achterkleinkinderen, voor een spaarcentje. Eerst was het voor de kleinkinderen maar die werken allemaal en hebben het goed. Die hebben hem ook aan het internet gekregen. Maar ze legden het hem allemaal veel te snel uit. En dus hij blijft alles gewoon met acceptgiro betalen.
Ja, als je al vanaf je 14e in de bouw werkt, kun je niet zomaar stoppen met werken. Maar hij is nu 81. Hij denkt erover om in september te stoppen met folders bezorgen. Voor het slechte weer begint. Zijn dochter, die twee keer per week op de koffie komt, vindt dat gezeul met die folders maar niks. En voor de centen hoeft het ook niet.
Toen zijn vrouw overleed vijf jaar geleden, wilde hij zelf ook even niet meer. Hij had zijn pet in de singel gegooid en wilde eronder gaan zitten. Wat wil je ook, na 56 jaar huwelijk. Een goed huwelijk. Altijd blijven praten! Dat is de manier. Vier huizen heeft hij gebouwd voor zijn kinderen. Maar nu is het klaar. Hij woont zelf gewoon nog in zijn huurhuisje en een goeie die hem eruit krijgt.
Maar hij moet door, 1750 pakketjes met folders moeten bezorgd. Ze hadden hem gebeld of hij er nog een wijk bij wilde vanwege de vakantie maar dat heeft hij geweigerd. Zijn ze nou helemaal?
En daar gaat hij weer. De kar zit nog flink vol en de zon schijnt genadeloos.
Het lijkt net of ik dit even nodig had. Want hallo, wat is dat nou eigenlijk, 57 jaar! Ik stel me enorm aan. En ik bedank deze man stilletjes voor het iets verlate verjaardagscadeau.
Geef een reactie