Ze zouden moeten pesten, maar dan aan een tafeltje, met zijn allen, als kaartspelletje.

Het pesten onder ouderen is te herkennen doordat de een de ander buitensluit. Ze houden plekken bezet, negeren elkaar, maken negatieve opmerkingen of blokkeren elkaars weg met bijvoorbeeld de rollator. Vaak durven ouderen niet te zeggen dat ze worden gepest. Daardoor trekken slachtoffers zich vaak terug. Blijven op hun kamer en komen zelfs niet meer naar beneden om koffie te drinken of te eten.

Wanneer je het boek leest van Hendrik Groen over hoe ouderen hun dag door brengen herken je in lichte mate, dat dit een herkenbaar probleem is. Immers ook in dit boek ontstaat een ‘groepje’ dat uitjes organiseert waar niet iedereen aan mee mag doen. De gesprekken ‘achter de schermen’ op de kamers van de verschillende bewoners, spreken in deze voor zich.

Een ballotagecommissie in een verzorgingshuis zou toch niet mogen. Maar het gebeurt. In elk huis. Elke dag opnieuw. Waarbij de bewoners zichzelf vaak aanstellen als ballotagecommissie.

Waar het ooit begon met pesten op de peuterspeelzaal gaat men er in het verzorgingshuis ‘gezellig’ mee door.

Lang leve de verdraagzaamheid!