plaatje IdB
Met alles er op en er aan. Ze straalt en jij bent blij voor haar.
Natuurlijk! Je houdt van haar en gunt haar al het geluk van de wereld. En je weet hoe het is om verliefd te zijn. Dat gevoel dat je de hele wereld aankunt en dat je de mooiste vrouw van de wereld bent.
Op een dag ontmoet je haar vriend dan eindelijk. Vol trots stelt ze hem aan je voor. En jij stelt je open voor deze nieuwe persoon in jouw leven, want nu hoort hij daar tenslotte ook bij. Nou, zo op t eerste gezicht lijkt hij wel aardig. Oke, misschien een beetje overdreven veel over zichzelf pratend, maar dat wijt je aan de zenuwen. Hij wil natuurlijk bij jou in een goed blaadje komen.
In de loop van tijd, waarin je begrijpelijk minder contact met je vriendin hebt, merk je aan de gesprekken met haar dat er dingen zijn veranderd. Ze is wat stiller en je merkt dat ze vaak toegeeft aan haar vriend op vlakken waar je van opkijkt; daar dacht ze toch heel anders over?
Langzaam drijft ze weg. Steeds verder van je af. En je hoort soms dingen over de vriend waar jij niet blij van wordt. Je vindt hem eigenlijk helemaal niet aardig en wordt steeds zekerder dat de keuze voor deze man helemaal niet goed is voor haar. Wat nu? Ga je met je vriendin om de tafel zitten en vertel je haar gewoon eerlijk wat je denkt? En dan? De kans dat je daardoor jullie jarenlange vriendschap kapot maakt is heel groot.
Dan maar afwachten totdat je vriendin er zelf achterkomt dat deze relatie niet goed is, de tijd zal het leren.
En dan eindelijk, na jaren, krijg je telefoon. Je vriendin die vertelt dat ze bij hem weg is. Dat het de spuigaten uitliep en ze zichzelf volkomen kwijt geraakt is. Natuurlijk sta je voor haar klaar en luistert naar alle ellende die ze heeft meegemaakt.
En toch, t zit je niet lekker. Je wist van het begin dat het zo zou lopen. En je hebt haar niet gewaarschuwd. Een kind waarschuw je voor het verkeer en vreemde mensen. Die leer je dat ze elke dag twee keer hun tanden poetsen en dat ze netjes bedanken als ze een cadeautje krijgen voor hun verjaardag.
Maar we leren niet hoe we onze volwassen vrienden kunnen behoeden voor een misstap in hun leven. Dan denken we, nou ik bemoei me er maar niet mee want straks heb ík het nog gedaan.
Dus beste vrienden en familie, ik heb er iets op bedacht.
Op het moment dat er geen liefdes te bekennen zijn en we dus geen vertroebelde gedachten hebben, maken we de keiharde afspraak dat we gewoon alles tegen elkaar mogen zeggen als er zich een potentiële lover zich aandient. En dat dat alleen gebeurt vanuit de oprechte gevoelens voor elkaar.
Want wie kennen je nou beter, je familie en vrienden of een aangewaaid sujet die zich mooier voordoet dan hij achteraf blijkt te zijn.
Wij vrouwen moeten elkaar helpen.
For better or worse, in sickness and in health till death do us part.
Geef een antwoord