foto IdB
En dan krijg je zomaar een berichtje op Facebook van een enorm knappe kolonel. Hij werkt voor de NATO en hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij zeer succesvol is en dat ik de gelukkige ben die hij heeft uitgekozen voor zijn geheime missie.
Uiteraard voel je al nattigheid. Dat klinkt dubbelzinnig, maar ik bedoel dat je al voelt dat ’t niet in de haak is.
Nadat hij met hoofdletters en veel uitroeptekens heeft gevraagd of je hem really, really, REALLY vertrouwt en dat hij important issues heeft die very urgent zijn, ga je denken dat er nu wel een gigantisch top secret-ding komt.
Ik had altijd al eens een Bond girl willen zijn. Maar dan alleen het gedeelte dat ze in het casino van Monte Carlo zijn, met dure champagne en gekleed in een prachtige avondjurk. Na dikke winst aan de roulettetafel mag je met James mee naar de presidentiële suite, alwaar hij zijn behendigheid toont door met een knip van zijn vingers je jurk op de grond te laten belanden. Het diamanten collier mag je om houden. James is een echte gentleman.
Aan helikopters hangen of aan krokodillen gevoerd worden, hoeft van mij niet zo. Ik wacht wel in de suite, bubbelend in de jacuzzi met een nieuwe fles champagne tot James klaar is met de nieuwe speeltjes van Q.
Enfin. Wat zou er komen? Ik denk er het mijne van. En ja hoor, de kolonel vraagt naar mijn gegevens, zodat hij zijn bagage naar mij op kan sturen. Een koffer met een code. En als hij ’t ding persoonlijk op komt halen, deelt hij de inhoud – twee miljoen dollar aan goud – natuurlijk met mij.
Dat is nog eens wat anders dan de kofferinhoud die ik gewend ben. Stinkende was, plakkerige flesjes zonnebrand en natte, zanderige zwembroeken waarvan verwacht word dat ik dat zo snel mogelijk weer schoon en fris in de kast krijg.
Maar nee, de kolonel wil twee miljoen dollar aan goud met me delen.
Dat is toch erg lief voor iemand uit een ver land en die je nauwelijks kent?
Wat fijn, om in deze tijden van wantrouwen en haat zo aardig met elkaar om te gaan!
Terwijl ik met mijn mond wagenwijd opengesperd bij de tandarts lig, heb ik visioenen van Porsches en diamanten. Wat zal ik gaan doen met mijn miljoen?
Maar natuurlijk, het wantrouwen viert toch hoogtij en ik stuur een keihard schaterlachende emoticon naar de arme kolonel. En een dikke block. Nu moet hij weer op zoek naar een nieuwe Bond girl.
Geen champagne, geen diamanten.
Ik voel me net zoals Miss Moneypenny. De glitter en glamour gaan aan mijn neus voorbij. Gewoon ramen lappen, hutspot koken en ’s avonds zappend op de bank met thee en een speculaasje.
Ik geef de hoop niet op. Zodra Gaston mij een boodschap stuurt dat ik de winnende koffer heb, dan laat ik de kurken knallen! Jullie horen ’t wel!
Geef een reactie