bron: pixabay.com
Niet altijd. Het is zaterdagochtend negen uur. Ik lig in bed. Kop koffie, broodje. Hoe anders was dat 10 jaar geleden. Ook toen ging om 7 uur de wekker. Er moest immers gesport worden en met vier kinderen was er altijd wel een die op zaterdag- of zondagochtend om 8 uur moest verzamelen.
Of ik het erg vond om vroeg op te staan? Nee, absoluut niet. Wanneer de machine eenmaal draaide en alle jongens op weg waren geholpen, stond ik bij een van hen langs de lijn. Nooit heb ik een wedstrijd overgeslagen. Hoe ik het toen deed is me nog steeds een raadsel.
Er waren zaterdagen dat ik van Almere naar Amsterdam en vervolgens naar Haarlem reed. Ieder kind heeft ‘recht’ op een supporterende ouder langs de lijn was mijn instelling. Ik was en ben van mening dat een kind dat in de E17 net zo veel ‘recht’ heeft op een ouder langs de kant van het veld als een kind dat in de ‘selectie’ speelt.
Dus de zaterdag- en zondagochtend waren voor mij jarenlang gevuld met het van veld naar veld rijden. Die tijd heb ik inmiddels al jaren achter mij gelaten De heren spelen op zondagmiddag om 14.00 uur. Alle eerste herenteams spelen om die tijd. En wanneer ze dan in hetzelfde team bij dezelfde club spelen is dat een luxe te noemen.
Net zoals zaterdagmorgen om negen uur nog even in bed te blijven liggen een ongekende luxe is. Maar of me dat nou een beter gevoel geeft durf ik niet te zeggen. Heel stiekem mis ik de gezelligheid en de kop dampende koffie, de stralen van de opgekomen zon en de dauw op het gras toch wel.
Geef een antwoord