Ik knikte. Meer hoef je vaak niet te doen als iemand besluit zijn levensloop in de volle breedte voor je uit te smeren.
Werkende armen (2) – Laat ons de krapte oplossen
Een kennis geeft me enkele tips over wat ik in mijn sollicitatiebrief moet zetten. Ik breng het meteen in de praktijk. En het werkt; na het schrijven van de brief, die slechts uit drie zinnen bestond – een brief lezen ze toch niet, ze kijken enkel naar je cv – word ik gebeld voor een gesprek.
Papraatje (13) – Schijt an
“Er zijn erbij, waarbij ik een zekere arrogantie voel. Die op een manier met me omgaan dat ik denk: Barst! En dat laat ik ze dan voelen ook,” vervolgt hij, met trotse tevredenheid over eigen handelen. “Ze hebbe er dan wel voor geleerd, maar ze hoeve mij niks te vertelle!” beslist hij fel, terwijl hij rood aanloopt.
Songfesti-vals?
Dat die artiesten af en toe vals zingen, snap ik best. Dat het – mogelijk door de zenuwen – niet helemaal tiptop kunnen zingen verbloemd moet worden met afleidende hoempapa, snap ik daarentegen niet.
Werkende armen (1) – Geen uitweg
Je werkt bijna 40 uur in de week en je houdt er niets aan over. Natuurlijk is het fijn om te werken en weer onder de mensen te zijn. Alleen vraag ik me af: word ik uitgebuit door mijn werkgever?
De ketel
De ketel hapert. Elke keer als ik onder de straal stap en mezelf, onder het neuriën van een verantwoord deuntje heb ingezeept, geeft het warme water er na enkele minuten lafhartig de brui aan.
Papraatje (12) – Man van staal
“In het ziekenhuis zeiden ze dat ik geen staal meer in me lijf had,” verkondigt hij plots, met een stalen gezicht.
“Geen staal?” Het enige waaraan ik nu kan denken, is zijn kunstknie en waar die dan gebleven kan zijn. Of aan de resterende granaatscherven, die sinds het bombardement van Rotterdam nog in zijn benen dolen.
Kleine slimmerik
De week voor Pasen hebben we kleine paaseitjes tussen de struiken en het grind gezocht. Elke eitje dat hij vond, zou opa wel even vasthouden, en die legde dan hetzelfde eitje stiekem een eindje verder neer.
De hoogzitter
Berichtje in de familiegroep-whatsapp en een briefje op de keukentafel. Naast mijn mobiel, want die neem ik NIET mee. In mijn rugzak een dikke deken, een kussentje (dat hout zit zo hard), een thermoskan vol cafeïne en boterhammen met kaas. Ik ben er klaar voor. Doei!
Genoeg gepraat!
‘Hoe is ‘t met je?’ De kleine man kijkt me vanaf het beeldscherm belangstellend aan. Hij heeft een groene auto in zijn hand die zelf kan rijden als je er een paar keer met de wielen mee over de vloer rolt.
Hij wacht op mijn reactie.